Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΣΥΝΕΠΙΜΕΛΕΙΑ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Η Κοινη Επιμελεια, Συνεπιμελεια στην Ελλαδα ειναι πραγματικο γεγονος - Ανεξαρτητη Κινηση Γονεων για Γονεικη Ισοτητα

Η Κοινη Επιμελεια, Συνεπιμελεια στην Ελλαδα ειναι πραγματικο γεγονος - Ανεξάρτητη Κίνηση Γονέων για Γονεική Ισότητα.


Κοινη Επιμελεια, Συνεπιμελεια


Ανακοίνωση της Ανεξάρτητης Κίνησης Γονέων για Γονεϊκή Ισότητα για το νομοσχέδιο που περιλαμβάνει την Κοινή Επιμέλεια - Συνεπιμέλεια των τέκνων στους διαζευγμένους γονείς.



Κοινή Επιμέλεια - Συνεπιμέλεια στην Ελλάδα


Η Ανεξάρτητη Κίνηση Γονέων για Γονεϊκή Ισότητα, χαιρετίζουμε και στηρίζουμε, τον πολιτικό κόσμο, τα στελέχη του ΥΔΔΑΔ και τους υπόλοιπους φορείς, για την έναρξη διαβούλευσης και την σύσταση Ειδικής Νομοπαρασκευαστικής Επιτροπής για την τροποποίηση διατάξεων του Οικογενειακού Δικαίου που καθιστούν Αναγκαία και Κατεπείγουσα τη μεταρρύθμιση του οικογενειακού δικαίου στην Ελλάδα και ειδικά στο θέμα της Κοινής Επιμέλειας των Παιδιών, που αν θέλουμε να είμαστε σωστοί, είναι προτιμότερο να το αποκαλούμε Κοινή Ανατροφή ή Κοινή Φροντίδα των Παιδιών.

Δυστυχώς στην Ελλάδα το φαινόμενο των συγκρουσιακών διαζυγίων είναι πολύ συχνό και τις περισσότερες φορές με οδυνηρές συνέπειες για τα παιδιά. Εξυπακούεται ότι τα δικαστήρια είναι η χειρότερη εξέλιξη που μπορεί να έχουν δυο γονείς που προτάσσουν πάνω από οτιδήποτε το συμφέρον των παιδιών τους, που στην δικαστική πρακτική εντός των δικαστικών αιθουσών αυτό μεταφράζεται με αλληλοκατηγορίες μεταξύ των γονέων. 

Ένα παιδί έχει δυο γονείς που λένε και δείχνουν ότι το Αγαπούν. Αλλά υπάρχει ένας/μια δικαστής που ΕΞ-ΑΝΑΓΚΑΖΕΙ το Παιδί, μέσα από μια πρόχειρη δεκάλεπτη διαδικασία, να μένει με τον ένα για την υπόλοιπη ζωή του…Μπορεί κάποιος να εξηγήσει σε αυτό το Παιδί το ΓΙΑΤΙ ???

Μια τέτοια διαδικασία είναι η ανάθεση της προσωρινής επιμέλειας του τέκνου (όπου όπως γνωρίζουμε όλοι μας μόνο προσωρινή δεν είναι) σε έναν εκ των δύο γονιών (στο 97% στην Ελλάδα στις μητέρες, σύμφωνα με έρευνα του ΓΟΝ.ΙΣ), με το πρόσχημα του «κατεπείγων» σε ένα υποτίθεται δικαστήριο, το οποίο μέσα σε λίγα λεπτά και συνήθως χωρίς κανένα στοιχείο, απλά και μόνο επειδή ένας εκ των δύο γονιών επικαλείται οτιδήποτε (αναπόδεικτους, φανταστικοί ισχυρισμοί) εις βάρος του άλλου γονιού, οι δικαστές πιθανολογούν ότι οι λόγοι αυτοί έχουν υπόσταση!!! 

Στην συντριπτική τους πλειοψηφία την κάνουν δεκτή και αυτομάτως και ως δια μαγείας, βγαίνοντας από το γραφείο του/της δικαστή (η όλη διαδικασία κρατάει περίπου 10 λεπτά), ο ένας εκ των δύο γονιών ΠΑΥΕΙ να παίζει οποιοδήποτε ουσιαστικό ρόλο στην ΑΝΑΤΡΟΦΗ του παιδιού του, ενώ ουδεμία αξία έχει πλέον ο καθημερινός λόγος του για το παιδί του (ερευνήστε τις Καταγγελίες στον Συνήγορο του Παιδιού) και το παιδί επί της ουσίας χάνει έτσι απλά έναν καθημερινά ενεργό γονιό, ο οποίος περιορίζεται στο δικαίωμα της επικοινωνίας (και μόνο ο όρος αποτελεί ντροπή για το ελληνικό οικογενειακό δίκαιο, λες και πρόκειται για δύο φίλους από το στρατό και όχι για γονιό με παιδί ή για φυλακισμένους) καταπατώντας το αναφαίρετο Δικαίωμά του να έχει και τους δύο γονείς του απόλυτα ΙΣΟΤΙΜΑ και ΙΣΑΞΙΑ ενεργούς στη ζωή του.

Ταυτόχρονα όλα αυτά έχουν άμεσο αντίκτυπο και στους γονείς του γονέα που δεν έχει την επιμέλεια του παιδιού και αυτοί είναι οι παππούδες και οι γιαγιάδες που χάνουν κάθε επαφή με το εγγόνι τους. Γονείς που δεν έχουν την επιμέλεια του παιδιού και οι γονείς αυτών (ανιόντες του παιδιού), υποβιβάζονται σε ανθρώπους και πολίτες Β΄ και Γ΄ Κατηγορίας, χωρίς ΙΣΑ ΓΟΝΙΚΑ Δικαιώματα.

Σκεφθείτε το πιο απλό, λογικό και δίκαιο: «Aν χρειάζονται δύο άνθρωποι για να κάνουν ένα μωρό, τότε δύο άνθρωποι πρέπει να φροντίζουν για ένα μωρό».

Για ακόμη μια φορά χαιρετίζουμε και είμαστε αισιόδοξοι για τις νέες Αυτονόητες μεταρρυθμίσεις που προωθεί το ΥΔΔΑΔ, ευελπιστούμε με την συγκρότηση και του Οικογενειακού Δικαστηρίου να μπει ένα ΤΕΛΟΣ στις πρακτικές συνέπειες, των απαρχαιωμένων άνισων νόμων που ισχύουν, που προκαλούν δυσκολίες στους Γονείς σε οικονομικό αλλά και σε κοινωνικό επίπεδο και στο αδιέξοδο των δικαστικών νομικών μαχών που πρέπει να διανύσουν. Η Ελληνική Πολιτεία πρέπει να σκύψει στα προβλήματα τους.

Παρακαλούμε, 
μη παραμείνετε απαθείς, σε όλα αυτά που χτίζουν την κοινωνία του αύριο, τώρα είναι η ευκαιρία σας για να επηρεάσετε και να διαμορφώσετε τις αξίες της Ελληνικής κοινωνίας. 

ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ ΙΣΟΤΙΜΑ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΔΥΟ ΓΟΝΕΙΣ ΤΟΥΣ! 

Η Κοινή Επιμέλεια ήδη υφίσταται στην χώρα μας και αδιάψευστος μάρτυρας μας είναι τα δεκάδες Συμφωνητικά Κοινής Επιμέλειας που υπογράφονται μεταξύ των Γονέων στον Σύλλογο ΓΟΝ.ΙΣ. (http://www.gonis.org.gr). Το μόνο που εξέλιπε τόσα χρόνια ήταν η νομοθέτηση της Κοινής Επιμέλειας, τώρα όμως παγιώνεται και θεσμοθετείται πλέον ως λύση για τους διαζευγμένους γονείς.

Πηγη ΜΠΑΜΠΑ ΕΛΑ

Κοινη Επιμελεια παιδιων και στην Ελλαδα

Κοινη Επιμελεια παιδιων και στην Ελλαδα


κοινη επιμελεια, συνεπιμελεια


Η Κοινή Επιμέλεια των Παιδιών είναι πρωτίστως ζήτημα της Κοινής Ανατροφής των Παιδιών και Συνεργασίας των Γονέων που βρίσκονται σε διάσταση ή σε διαζύγιο.



Δείτε το βίντεο από το κεντρικό δελτίο ειδήσεων του STAR στις 17-11-2014

Το Συμφερον του Παιδιου ειναι η Εναλλασσομενη Επιμελεια

Το Συμφερον του Παιδιου ειναι η Εναλλασσομενη Επιμελεια.



Το παιδί χρειάζεται την φυσική παρουσία και των δύο γονέων στην ζωή του μετά το διαζύγιο.



Ένα τόσο σοβαρό θέμα που απασχόλησε αρκετές χώρες στο κόσμο εδώ και 30 χρόνια ήταν στην αφάνεια στη δική μας χώρα. Το θέμα που απασχολούσε τους κορυφαίους ειδικούς στο κόσμο ήταν να διαπιστώσουν πιο είναι τελικά το συμφέρον του παιδιού μετά από ένα διαζύγιο.

Ερωτήματα όπως πόσο χρόνο πρέπει να περνά το παιδί με τον κάθε του γονιό μετά το χωρισμό. Εάν η διανυκτέρευση του παιδιού στα δύο σπίτια (μητέρας και πατέρα) είναι προς όφελος του παιδιού έναντι των παραδοσιακών απογευματινών επισκέψεων. Από πια ηλικία θα πρέπει το παιδί να διανυκτερεύει και στα δύο σπίτια, κλπ.

Αν σκεφτούμε ότι τα διαζύγια στην Κύπρο πήραν ανοδική πορεία από τη δεκαετία του ’90 και συνεχίζουν να αυξάνονται με ανησυχητικούς ρυθμούς, με τεράστιο αντίκτυπο στην κοινωνία, ιδιαίτερα στα παιδιά και τους γονείς τους. Το φαινόμενο αυτό δεν είναι Κυπριακό αλλά παγκόσμιο για αυτό και οι ερευνητές σε όλο τον κόσμο επικεντρώθηκαν στο συμφέρον του παιδιού μετά από το χωρισμό των γονέων του.

Τα τελευταία 25 χρόνια διεξήχθησαν πέραν των 50 ερευνών ανά το παγκόσμιο και όλες κατέληξαν σε παρόμοια συμπεράσματα. Συνεπακόλουθο αυτών των ερευνών ήταν να τροποποιηθούν οι νομοθεσίες των χωρών αλλά και η δικαστικές αποφάσεις όσο αφορά την γονική μέριμνα.

Ξεκινώντας με την προϋπόθεση ότι ένα παιδί χρειάζεται και τους δύο γονείς του για την ψυχοσωματική του ανάπτυξη, αναπτύχθηκαν οι πρώτες θεωρίες ότι το παιδί χρειάζεται εξίσου και τους δύο γονείς του και μετά το χωρισμό τους, ώστε το παιδί να συνεχίσει να αισθάνεται ότι έστω και αν οι γονείς του δεν ζουν πλέον μαζί, εντούτοις παραμένουν και οι δύο τους ενεργά εμπλεκόμενοι στην ζωή του. Το παιδί χρειάζεται την φυσική παρουσία και των δύο γονέων στην ζωή του. Ας μην ξεχνούμε ότι οι γονείς είναι που ζητούν διαζύγιο και όχι τα παιδιά από τους γονείς.

Έρευνες σε όλο τον κόσμο για την Εναλλασσόμενη Επιμέλεια.


Στην Αμερική, Αυστραλία, Καναδά και αρκετές χώρες της Ευρώπης (π.χ. Βέλγιο, Σουηδία, Γαλλία, Νορβηγία, Ολλανδία, κ.α. ) μετά το χωρισμό των συμβίων τα ανήλικα τέκνα τους μοίραζαν το χρόνο τους μεταξύ των δύο σπιτιών των γονέων τους ισόποσα. Τα παιδιά ζούσαν και με τους δύο γονείς τους και τους έβλεπαν ίσο χρόνο, ως επί το πλείστο μια εβδομάδα στο σπίτι του πατέρα και την επόμενη εβδομάδα στο σπίτι της μητέρας. Αυτή η πρακτική ονομάστηκε επιμέλεια κοινής κατοικίας (shared residential custody, shared parenting, 50-50 shared custody). 

Έτσι δημιουργήθηκε μια νέα τάξη πραγμάτων όπου κατέρριπταν τη παραδοσιακή πρακτική που ίσχυε μέχρι τώρα (αποκλειστική επιμέλεια – sole maternity), όπου τα παιδιά ζούσαν αποκλειστικά με τη μητέρα τους (στο 95% των περιπτώσεων) που ο πατέρας είχε δικαίωμα επισκέψεων 2 απογεύματα την εβδομάδα και μια διανυκτέρευση κάθε δεύτερο Σαββατοκύριακο. 

Με την πάροδο του χρόνου οι ερευνητές μπόρεσαν να αξιολογήσουν τις δυο ομάδες χωρισμένων παιδιών που προέκυψαν με την επιμέλεια κοινής κατοικίας και την παραδοσιακή επιμέλεια που δινόταν στον ένα γονέα. 

Τα ευρήματα ήταν τόσο συνταραχτικά που έκτοτε η επιμέλεια κοινής κατοικίας έγινε η πρώτη επιλογή στις αποφάσεις των δικαστηρίων αφού το είδος αυτής της επιμέλειας ενεργούσε προς το συμφέρον του παιδιού. Εξαίρεση πάντα αποτελεί το γεγονός να μην ισχύσει τέτοια επιμέλεια όταν ένας ή/και οι δύο γονείς του παιδιού είναι ανίκανοι για την επιμέλεια όπως άτομα με ψυχικά προβλήματα, προβλήματα ναρκωτικών, αλκοολισμού, βίας στην οικογένεια.

Η άποψη των παιδιών για την εναλλασσόμενη επιμέλεια.


Ίσως από τις πιο σημαντικές έρευνες είναι αυτές στις οποίες ζητήθηκε η άποψη των ίδιων των παιδιών από χωρισμένους γονείς, όπου η απάντηση είναι ξεκάθαρη. 

Τα παιδιά που ζούσαν και στα δύο σπίτια των χωρισμένων γονέων τους απάντησαν ότι η επιμέλεια κοινής κατοικίας ήταν προς το συμφέρον τους και ότι ήταν η καλύτερη επιλογή για εκείνα. Αναγνώριζαν μεν τις δυσκολίες μετακίνησης από το ένα σπίτι στο άλλο, αλλά τα οφέλη υπερτερούσαν έναντι των δυσκολιών αφού ανάφεραν ότι με αυτό τον τρόπο δημιούργησαν καλύτερες σχέσεις και με τους δύο γονείς τους σε αντίθεση με τα παιδιά που ζούσαν σε αποκλειστική επιμέλεια με τη μητέρα τους όπου ανέφεραν ότι έχασαν σχεδόν κάθε σχέση με τον πατέρα τους.

Άλλες σημαντικές έρευνες διαπίστωσαν ότι τα παιδιά που ζούσαν και στα δύο σπίτια, ίσο χρόνο, είχαν καλύτερες επιδόσεις από τα παιδιά που ζούσαν σε αποκλειστική επιμέλεια σε μετρήσεις όπως ψυχική υγεία, καλύτερες ακαδημαϊκές επιδόσεις, καλύτερες σχέσεις με τους δύο γονείς και καλύτερη συμπεριφορά με τους συνομηλίκους. 

Ως έφηβοι, τα παιδιά με επιμέλεια κοινής κατοικίας είναι λιγότερο πιθανό να καπνίζουν, να πίνουν ή να κάνουν χρήση ναρκωτικών ή να συμμετέχουν σε παραβατικές πράξεις. Αυτά τα πλεονεκτήματα υπερισχύουν ακόμα και όταν οι χωρισμένοι γονείς δεν τα πηγαίνουν καλά ο ένας με τον άλλο, ακόμη και όταν βρίσκονται σε υψηλές συγκρούσεις λόγο του χωρισμού. 

Τα παιδιά που ζούσαν σε αποκλειστική επιμέλεια παρουσίαζαν υψηλότερο στρες αφού ένοιωθαν ότι έπρεπε να φροντίζουν την μητέρα τους. Τα πιο πάνω επιβεβαιώνουν και άλλες έρευνες όπου διαπιστώθηκε ότι τα παιδιά που ζούσαν ίσο χρόνο στο σπίτι των γονέων τους είναι πιο ικανοποιημένοι από της ζωής τους και έχουν καλύτερη επικοινωνία με τους πατέρες τους ακόμα και από τα παιδιά των άθικτων οικογενειών, σε μια μελέτη με δείγμα 200,000 παιδιά από 36 χώρες. 

Η σχέση πατέρα-παιδιού στο διαζύγιο.


Η σχέση μεταξύ πατέρα-παιδιού είναι τόσο σημαντική αφού τα παιδιά χωρισμένων γονέων ανέφεραν ότι η χειρότερη και πιο μακροχρόνια παρενέργεια του διαζυγίου ήταν η απουσία του πατέρα από τη ζωή τους, αφού η σχέση τους ήταν τόσο κατεστραμμένη, που ήταν αδύνατο να ξανακτιστεί έστω και αν τα ίδια το επιθυμούσαν. 

Σημαντικό εύρημα των ερευνών ήταν ότι η σχέση που οικοδομείται μεταξύ πατέρα-παιδιού έχει κυρίως να κάνει με τον αριθμό των διανυκτερεύσεων στο σπίτι του πατέρα αντί στη συχνότητα των απογευματινών επισκέψεων, καταρρίπτοντας τους μύθους που ισχυρίζονταν ότι το παιδί χρειάζεται μια σταθερή κατοικία. 

Οι λόγοι είναι ότι ο πατέρας έχει ένα πιο ενεργό ρόλο στη ζωή του παιδιού του αφού μπορεί να συμβάλει στο φροντίδα του, στην καθημερινότητα του, στο σχολείο του, στις δραστηριότητες της ζωής του. Ο ρόλος του δεν περιορίζεται στο πατέρα του «λούνα-παρκ» αφού με την αποκλειστική επιμέλεια ο χρόνος πατέρα-παιδιού περιορίζεται σε λίγες ώρες τις εβδομάδας. Με βάση το παραδοσιακό μοντέλο, ο χρόνος του παιδιού αναλογεί 15% στον πατέρα και 85% στη μητέρα κάτι που υποβαθμίζει το ρόλο του πατέρα στα μάτια του παιδιού και οδηγεί στην έλλειψη του πατρικού πρότυπου στο παιδί. Και αυτή η έλλειψη εγκυμονεί σοβαρούς κινδύνους τόσο στα αγόρια όσο και στα κορίτσια.

Στην εναλλασσόμενη επιμέλεια οι γονείς μοιράζονται τις ευθύνες.


Σημαντικό είναι το γεγονός ότι με την επιμέλεια κοινής κατοικίας, αν και στην αρχή έδειχναν πιο επιφυλακτικές οι μητέρες ως προς την επιτυχία του, εντούτοις αποδείχθηκε ότι μείωνε τις διαμάχες μεταξύ των ζευγαριών, ήταν ο καλύτερος τρόπος ώστε να μοιράσουν οι γονείς τις ευθύνες και το απαιτητικό πρόγραμμά που απαιτούσε η φροντίδα των παιδιών, αφού πλέον και οι μητέρες εργάζονται και συνάμα προσπαθούν να αποκαταστήσουν την προσωπική τους ζωή μετά το χωρισμό τους. Από την άλλη πλευρά, οι πατέρες ζητούν πιο ενεργό ρόλο στη ζωή των παιδιών τους, αφού ζητούν να παραμένουν το ίδιο ενεργοί στη ζωή των παιδιών τους όπως συνέβαινε και πριν από το διαζύγιο.

Αυτές οι έρευνες πραγματοποιήθηκαν τόσο σε Ευρώπη όσο και Αμερική και Αυστραλία και παρουσιάζουν τα ίδια αποτελέσματα δείχνοντας ότι αυτό δεν έχει να κάνει τόσο με την κουλτούρα αλλά αποτελεί ένα γενικό κανόνα για το συμφέρον του παιδιού. Υπάρχει τώρα γενική συναίνεση μεταξύ των 112 από τους κορυφαίους ειδικούς στον κόσμο για την ανάπτυξη των παιδιών, που ζουν με επιμέλεια κοινής κατοικίας, ότι αυτό το είδος επιμέλειας είναι προς το συμφέρον των παιδιών, ανεξάρτητα από την ηλικία τους. 

Το σίγουρο είναι ότι και στην Κύπρο θα πρέπει να ληφθεί υπόψη πιο είναι το πραγματικό συμφέρον των παιδιών και πως όλοι οι εμπλεκόμενοι φορείς όπως είναι το Γραφείο Ευημερίας, η Επίτροπος Προστασίας Δικαιωμάτων του Παιδιού, οι δικαστές των Οικογενειακών Δικαστηρίων και άλλοι, θα πρέπει να κινηθούν προς αυτή την κατεύθυνση.


Από Ομάδα: Γονείς-Παιδιά: Για Πάντα Μαζί

Ο ΓΟΝΙΣ χαιρετιζει την τροποποιηση του Οικογενειακου Δικαιου για Κοινη Επιμελεια Τεκνων

Ο ΓΟΝΙΣ χαιρετιζει την τροποποιηση του Οικογενειακου Δικαιου για Κοινη Επιμελεια Τεκνων.


ΓΟΝΙΣ


Χαιρετισμός ΓΟΝΙΣ για την τροποποίηση του Οικογενειακού Δικαίου για Κοινή Επιμέλεια Τέκνων.



Ο μη κυβερνητικός, μη κερδοσκοπικός οργανισμός ΓΟΝ.ΙΣ χαιρετίζει την έναρξη διαβούλευσης και την σύσταση της Ειδικής Νομοπαρασκευαστικής Επιτροπής για την τροποποίηση διατάξεων του Οικογενειακού Δικαίου που αφορά την αναγκαία μεταρρύθμιση του οικογενειακού δικαίου και στην Ελλάδα.

Είναι καιρός να ακολουθήσουμε τις διεθνείς εξελίξεις σύμφωνα με τις επιταγές της Διεθνούς Σύμβασης Δικαιωμάτων του Παιδιού αλλά και την σύγχρονη κοινωνική πραγματικότητα. Τα ζητήματα αυτά και ειδικά της από κοινού ανατροφής του παιδιού είναι πάνω και πέρα από φύλα αλλά και πάνω και πέρα από πολιτικά , συνδικαλιστικά, συντεχνιακά, οικονομικά ή άλλα συμφέροντα. Άλλωστε μας αφορά όλους πρωτίστως ως γονείς.

Έχουν προηγηθεί ήδη κράτη όπως η Γαλλία, το Βέλγιο, η Δανία, οι Σκανδιναβικές χώρες αλλά και πρόσφατα η Τσεχία, η Σλοβακία κ.α. Είναι ώρα και στην Ελλάδα, μετά την αλλαγή του οικογενειακού Δικαίου το 1983 να γίνει επιτέλους το επόμενο βήμα με τελικό στόχο την ολοκλήρωση του.

Η οικονομική κρίση, η αύξηση των διαζυγίων, η εκρηκτική αύξηση των παραβιάσεων των δικαστικών αποφάσεων επικοινωνίας τέκνων, οι συχνές μετεγκαταστάσεις του ενός γονιού με το παιδί σε μεγάλες αποστάσεις από την αρχικά συμφωνηθείσα οικογενειακή στέγη ακόμα και σε άλλη χώρα αλλά και η σύγχρονη κοινωνική πραγματικότητα καθιστούν το βήμα αυτό αναγκαίο πρωτίστως για τα παιδιά αλλά και για τους γονείς.

Η Διεθνής Σύμβαση Δικαιωμάτων του Παιδιού μας δείχνει το δρόμο στο μέλλον. 


Το υπέρτερο συμφέρον του παιδιού είναι να έχει και τους δυο γονείς του, καθημερινά και ανεξάρτητα από οικογενειακή κατάσταση. Κάθε παιδί έχει ανάγκη να το ανατρέφουν και οι δύο γονείς του καθώς αυτοί είναι διαφορετικοί και εξίσου αναγκαίοι για την ομαλή ψυχοσυναισθηματική ανάπτυξη του. Όλοι οι εμπλεκόμενοι και πρώτα από όλα οι ίδιοι οι γονείς θα πρέπει να θέτουν ως προτεραιότητα τους το παιδί, το συμφέρον του οποίου υπερτερεί του συμφέροντος κάθε άλλου καθώς και κάθε επιθυμίας ή ανάγκης του ενός ή και των δύο γονέων του. 

Η πολιτεία οφείλει, δια των εκπροσώπων της, να εξασφαλίσει στο παιδί και στους γονείς τη γονεϊκή σχέση κατά προτεραιότητα, πριν ικανοποιήσει οποιαδήποτε άλλη επιθυμία ή ανάγκη των γονέων του. Ιδιαίτερα στο διαζύγιο είναι απαραίτητο να προϋπάρχουν πριν την όποια δικαστική κρίση όλα τα στοιχεία και οι εκθέσεις ειδικών που θα εξασφαλίσουν αφενός την δίκαιη δίκη αλλά και το καλύτερο γονεϊκό πλάνο ανατροφής για το παιδί και τους γονείς. Συχνά αυτό ήδη επιτυγχάνεται στο χωρισμό στην πράξη, είτε αργότερα, είτε από την αρχή με την συνδρομή ειδικών, όπως του Κέντρου Στήριξης Οικογενειακών Σχέσεων του μκο ΓΟΝ.ΙΣ.

Ήδη έχουν υπογραφεί στον ΓΟΝ.ΙΣ. πολλές τέτοιες συμφωνίες για κοινή επιμέλεια και με κοινό γονεϊκό πλάνο ανατροφής και λειτουργούν εξαιρετικά.

Στην περίπτωση όμως που δεν συμφωνήσουν οι γονείς οι εκπρόσωποι της πολιτείας με την σειρά τους οφείλουν να εκτιμούν στην ουσία τις προτεινόμενες προτάσεις και των δύο γονέων, χωρίς προκαταλήψεις και παρωχημένα στερεότυπα, με βεβαιότητα να καταλήγουν όχι ποιος γονιός είναι ο καλύτερος αλλά ποιο σχέδιο είναι ποιο κατάλληλο για το συγκεκριμένο παιδί με τους συγκεκριμένους γονείς. Ζητούμενο για όλους θα πρέπει να αποτελεί η λεπτομερέστατη αποτύπωση των δυνατοτήτων και γονεϊκών ικανοτήτων των δυο γονέων σε ένα σχεδόν ισότιμο μοίρασμα του χρόνου φροντίδας του παιδιού με ταυτόχρονο μοίρασμα των υποχρεώσεων και των δικαιωμάτων στους γονείς.

Κατά τη διεθνή εμπειρία αλλά και τα διδάγματα της σύγχρονης επιστήμης, η διάσταση ή το διαζύγιο των γονέων δεν θα πρέπει κατ’ ανάγκη να οδηγεί στη διάρρηξη της κοινής επιμέλειας των παιδιών και από τους δύο γονείς, όπως συμβαίνει σήμερα στην Ελλάδα, όπου η επιμέλεια απονέμεται από το δικαστήριο στον ένα γονέα.

Ο κανόνας θα πρέπει να είναι η διατήρηση της κοινής επιμέλειας, προκειμένου να εξασφαλισθεί η ολοκλήρωση της προσωπικότητας του παιδιού και η διατήρηση των σχέσεών του τόσο με τον πατέρα όσο και με τη μητέρα του. 


Τα δεδομένα μας οδηγούν στην υιοθέτηση της άποψης, ότι είναι αναγκαία η νομοθετική ρύθμιση για την διατήρηση της Κοινής Επιμέλειας των τέκνων στην περίπτωση του διαζυγίου και εν γένει στην εξασφάλιση της αναγκαίας παρουσίας και των δυο γονέων στην καθημερινότητα του παιδιού σε κάθε περίπτωση. Στόχος είναι η υποχρέωση των γονέων για συν-ανατροφή των παιδιών.

Οι συνθήκες ενός χωρισμού πιθανόν να καθιστούν αναγκαία ακόμα και την Δικαστική μεσολάβηση ή και την Δικαστική διαδικασία στα πλαίσια Οικογενειακού Δικαστηρίου. Τα οικογενειακά δικαστήρια είναι η μόνη λύση. Τα θέματα διαζυγίου και ανατροφής των παιδιών χρήζουν ιδιαίτερα προσεκτικής προσέγγισης, με εξειδικευμένους δικαστές στο οικογενειακό δίκαιο που θα πλαισιώνονται και θα υποστηρίζονται από ειδικούς. 

Ο ρόλος του παιδιού, μέσα στο αναδιαρθρωμένο αυτό οικογενειακό πλαίσιο της διαζευγμένης οικογένειας, δεν είναι να γίνει κάτοικος ενός ονειρικού κόσμου που κατασκευάζουν οι ενήλικες για αυτό, αλλά να λάβει ρόλο σκεπτόμενου και δρώντος ατόμου. Μέσα από τις σωματικές και κοινωνικές αλλαγές που βιώνει, καθώς και τις μεταβαλλόμενες προσδοκίες που ζητούνται από αυτό, καλείται διαρκώς να αναπροσαρμόζεται, κάτι που κάθε άλλο παρά παθητικό το καθιστά.

Ταυτόχρονα καλούνται και οι γονείς να αναπροσαρμόσουν τόσο τις απόψεις τους για την παιδική ηλικία, όσο και για τον ρόλο του ενήλικα ως προς το παιδί. Η αμφισβήτηση των στερεότυπων και παρωχημένων αντιλήψεων μας οδηγεί στην επανεξέταση των θεσμικών δεδομένων, βάσει των οποίων διαμορφώνονται οι σχέσεις μεταξύ παιδιών και των χωρισμένων γονέων τους, καθώς και της θέσης του παιδιού ευρύτερα στο κοινωνικό πλαίσιο. 

Ο ορισμός τελικά του παιδιού διαζευγμένων γονέων και της εξουσίας που αυτό ασκεί στο οικογενειακό του περιβάλλον, θέτει ζητήματα επαναδιαπραγμάτευσης όσον αφορά την επιτήρηση, την προστασία, την αυτονόμηση, τη συμμετοχή, τις ανάγκες και τα δικαιώματά του. Το οικογενειακό δικαστήριο θα πρέπει να έχει τη δυνατότητα να δημιουργήσει ένα δίκτυο επικοινωνίας το οποίο θα υποστηρίζει τη βελτίωση των προοπτικών όσον αφορά τις διαζευγμένες οικογένειες.

Η φροντίδα σε συνδυασμό με την εξειδικευμένη γνώση θα δημιουργήσουν ένα νέο πλαίσιο κατανόησης των προβλημάτων που ανακύπτουν. 
Οι Δικαστικές αποφάσεις θα πρέπει να συνάδουν με την αλήθεια. Δεν χρειαζόμαστε «συνήθεις» αποφάσεις που να ρυθμίζουν την ζωή των παιδιών ως «είθισται» αλλά πραγματικές κρίσεις που να δίνουν λύσεις στις ανάγκες των παίδων. Τα «είθισται» δεν συνάδουν με την αλήθεια και δεν εξυπηρετούν τελικά κανένα.


• Τα παιδιά έχουν το δικαίωμα να διατηρούν μια διαρκείας σχέση αγάπης και στοργής και με τους δύο τους γονείς.

• Τα παιδιά έχουν ανάγκη να προστατεύονται από τον κίνδυνο να χάσουν επαφή και επικοινωνία με τον ένα από τους δύο γονείς.

• Θα πρέπει να αντιμετωπίζονται και οι δύο γονείς με όρους ίσης μεταχείρισης και να προκρίνεται κατά κανόνα η κοινή ανατροφή και κοινή γονική μέριμνα και επιμέλεια (νομική και φυσική) των παιδιών.

• Ο κάθε γονέας συμβάλλει με το δικό του μοναδικό τρόπο στην ανάπτυξη των παιδιών του.

• Τα οικογενειακά δικαστήρια θα πρέπει να υποστηρίζονται από δημόσιες υπηρεσίες μεσολάβησης.

• Η δικαστική αντιδικία δεν μπορεί να αποτελεί την επιθυμητή λύση για την επίλυση θεμάτων που αφορούν τα παιδιά μετά το διαζύγιο.


Χαιρετίζουμε λοιπόν την πρόθεση του Υπουργείου Δικαιοσύνης για την αναμόρφωση του Οικογενειακού Δικαίου που αποτελεί πολιτική προτεραιότητα του ΥΔΔΑΔ, ως εκπρόσωποι της κοινωνίας των πολιτών και ειδικώς των γονέων που επιθυμούν να συν-ανατρέφουν τα παιδιά τους ανεξάρτητα από οικογενειακή κατάσταση.

Στον οργανισμό μας έχουμε μέλη γονείς που βρίσκονται εντός ή εκτός γάμου, σε διάσταση ή διαζευγμένους, γονείς με σύμφωνο ελεύθερης συμβίωσης ή με παιδιά υιοθετημένα κ.α.

Κανείς δεν γεννιέται γονιός, γίνεται. 

Οι γονείς σήμερα συμμετέχουν ενεργά και οι δύο στην ανατροφή των παιδιών, καθώς αφενός το επιθυμούν, αφετέρου οι συνθήκες εργασίας και των δύο γονιών το επιβάλλουν, ώστε να αντεπεξέλθουν στις πολύπλευρες πια ανάγκες της ανατροφής ενός παιδιού. Όπως ήδη γνωρίζετε, και πέρα από τα υπομνήματα μας και το σχέδιο νόμου που σας έχουν κατατεθεί το 2013 και 2014 είμαστε πάντα παρόντες και στην διάθεση σας για οποιαδήποτε συνεργασία.

Ως ενήλικες, ας μην ξεχνάμε, χωρίζουμε σαν ζευγάρι μένουμε πάντα γονείς.

Δ.Σ. ΑΜΚΕ - ΓΟΝ.ΙΣ.
Καλαποθαράκος Δημήτρης
Συργανίδης Αντώνης
Σαραφιανός Νικόλαος



Το παρόν έχει κατατεθεί στο ΥΔΔΑΔ στο γεν. Πρωτ. με αριθμό πρωτ. 97838 καθώς και στα ειδικά πρωτόκολλα της ηγεσίας του ΥΔΔΑΔ


Σύσταση Νομοπαρασκευαστικής στο Υπουργείο Δικαιοσύνης για την τροποποίηση διατάξεων του Οικογενειακού Δικαίου για κοινή επιμέλεια.

Εγγραφή σε: Αναρτήσεις (Atom)